http://totetartokoudouni.blogspot.gr/2018/02/84.html

"Είναι ποιήτρια. Για ν’ ακριβολογώ είναι Ποιήτρια -κι ας έχει αρκετά χρόνια να βγάλει βιβλίο με ποίηση. Απ’ τους/τις κορυφαίους/-ες της αποκαλούμενης «Γενιάς του ’70». Είναι μεταφράστρια. Για ν’ ακριβολογώ είναι Μεταφράστρια -εκεί να δείτε σεβασμός ΚΑΙ στο γράμμα και στο ΠΝΕΥΜΑ του συγγραφέα. Αντιλαμβάνεσαι αμέσως ότι ξέρει γράμματα -για ν’ ακριβολογώ Ξέρει γράμματα. Αποθεώνει τη Γλώσσα. Βασανίζεται για να αποθεώσει τη Γλώσσα. Είναι έξυπνη. Για ν’ ακριβολογώ είναι Έξυπνη. Όχι απλώς Έξυπνη. Αυτό που λέμε στα αγγλικά brilliant -σας παραπέμπω σε συνέντευξή της στην Ιωάννα Μπλάτσου, στην «Καθημερινή, στη σειρά «Από το Α έως το Ω», είναι λίγο παλιά (5/5/2014) αλλά εύκολα μπορείτε να τη βρείτε στο διαδίκτυο. ΕίναιΆνθρωπος -ξέρει να ’ναι Άνθρωπος. Είναι Φίλη -απίστευτα δοτική με τους φίλους της. Είναι ταμένη στους ανθρώπους της -η εγγονή της η Αλίνα, απ’ την αναλόγου διαμετρήματος κόρη της σκηνογράφο/ενδυματολόγο, μήλο κάτω απ’ τη μηλιά, Μαγιού Τρικεριώτη, είναι η Ζωή της. Κι έχει χιούμορ. Για ν’ ακριβολογώ έχει Χιούμορ. Τ’ όνομα της, Τζένη Μαστοράκη. (Κατάχρηση των κεφαλαίων έχω κάνει αλλά μόνο κεφαλαία της πρέπουν).

Έχει μεταφράσει -ας μου επιτραπεί η έκφραση- τα κέρατά της. Από Μαρξ μέχρι Έντγκαρ Άλαν Πόου, από Κλάιστ μέχρι Κανέτι, από Χόφμαν μέχρι Χάινριχ Μπελ. Ο άθλος της: μετέφρασε τον «Φύλακα στη σίκαλη» του Σάλιντζερ (φωτογραφία: Paul Adao)και, 36 χρόνια μετά, δεν αναθεώρησε απλώς τη μετάφραση, ΞΑΝΑμετάφρασε το μυθιστόρημα με καινούργιο τίτλο -«Στη σίκαλη, στα στάχυα, ο πιάστης» (Εκδόσεις «Γράμματα», 2014), μια δουλειά μνημειώδης.

Μετέφρασε και θέατρο η Τζένη Μαστοράκη. Η συνεργασία της με το φίλο της -που τον λάτρευε-, τον Λευτέρη Βογιατζή (φωτογραφία: Σπύρος Στάβερης) -στην «Σκηνή» αρχικά, στην «νέα Σκηνή» του στη συνέχεια- θαυματούργησε. Η τελειοθηρία και των δυο τους βρήκε πρόσφορο έδαφος κι έσμιξε κι άνθισε και καρποφόρησε: «Η σπασμένη στάμνα» του Κλάιστ, «Τέφρα και σκιά» του Πίντερ, «Καθαροί πια» και «Λαχταρώ» της Σάρα Κέιν, «Το ύστατο σήμερα» του Χάουαρντ Μπάρκερ αλλά κι «Ο πρίγκιπας του Χόμπουργκ» του Κλάιστ στο Εθνικό. Λέξεις που άστραφταν αλλά κι έσταζαν ουσία, ψαγμένες αλλά ποτέ εξεζητημένες, που δένονταν σε φράσεις περίλαμπρες, που κατέβαζαν συγκλονιστικά τα νοήματα -το δοξαστικό της ελληνικής γλώσσας, η αποθέωση της ποίησης μέσα απ’ τη γλώσσα του θεάτρου, κάθε μετάφραση, κάθε παράσταση και καλύτερη.

Και Λόρκα έχει μεταφράσει η Τζένη Μαστοράκη -την «Γέρμα» του, για το «Θέατρο Τέχνης», τον Μίμη Κουγιουμτζή και την Ρένη Πιττακή. Μια εξαιρετική παράσταση -νομίζω η καλύτερη του Κουγιουμτζή-, μια ανεπανάληπτη ερμηνεία της Πιττακή και μια μετάφραση που κονταροχτυπήθηκε με τους Λόρκα-σταθμούς του Νίκου Γκάτσου και βγήκαν ισοπαλία.

Ήθελα να γράψω, εδώ, για την Τζένη Μαστοράκη αφότου διάβασα την καινούργια μετάφραση του Σάλιντζεραλλά όλο και το αμελούσα. Επέστη ο χρόνος. Τα τελευταία χρόνια άρχισε να τυπώνει, μ’ επίμετρα όπως Εκείνη ξέρει να τα γράφει, τις μεταφράσεις της των κλασικών στις Εκδόσεις «Γράμματα», του άλλοτε συζύγου της και πατέρα της κόρης της Βαγγέλη Τρικεριώτη -άλλος σημαντικός αθόρυβος- καθώς μέχρι τότε υπήρχαν μόνο στα προγράμματα των παραστάσεων το «Τέφρα και σκιά», το «Καθαροί πια», το «Λαχταρώ» και «Το ύστατο σήμερα» (της «νέας Σκηνής») κι ο «Μανδραγόρας» του Μακιαβέλι (του «Θεάτρου του Νέου Κόσμου»). Έχει εκδώσει απ’ το 2008 τον «Πρίγκιπα του Χόμπουργκ», τον «Μανδραγόρα» και την «Πενθεσίλεια» του Κλάιστ. Τώρα είναι που βρέθηκαν τα δυο τελευταία στα χέρια μου συν η μετάφρασή της στο «Ποιος φοβάται την Βιρτζίνια Γουλφ;» του Άλμπι (το οποίο παίζεται για δεύτερη σεζόν στο «Μεταξουργείο», απ’ τους «Συν-Επί» -εξαίρετη παράσταση του Γιώργου Κιμούλη, με Άκι Βλουτή και Δήμητρα Χατούπη), που ξανάκουσα και ιδού η ευκαιρία να γράψω επιτέλους. Ενώ αναμένονται, απ’ ό,τι μαθαίνω, στα «Γράμματα» πάντα, «Η σπασμένη στάμνα», η «Γέρμα» και «Το καινούργιο σπίτι» του Γκολντόνι, που ’χε ανεβάσει ο Βασίλης Παπαβασιλείου με την τότε «Εποχή» του. Ψάξτε τα! Αξίζει να τα ’χετε στη βιβλιοθήκη σας."